اقتصادسرا – یکی از اشتباهات رایجمون در مورد موقعیت‌مون در منطقه عدم درک نسبت به توسعه سایرین هست. وقتی می‌پرسیم کشورها با چه انگیزه‌ای باید سرمایه‌گذاری در ایران را به رقبای منطقه‌ای ترجیح بدهند. خیلی‌ها از یک تصویر تاریخی برتر ما نسبت به کشورهای عربی حرف می‌زنند
اول اینکه تنها کشوری که با ما تعارض منافع داره عربستان نیست. ایران، عربستان، ترکیه، عراق، افغانستان، اسراییل، اردن به دلایل تارخی، اقتصاد سیاسی، منابع مشترک آبی و مسایل نژادی و مذهبی به صورت بالقوه و بالفعل اختلاف دارند
دوم اینکه شاید عاقلانه‌تر باشه که وقتی در مورد عربستان حرف می‌زنیم به جای مقایسه عکس ۳۵ سال پیش عربستان و پاساژ پالادیوم حال حاضر، کشوری را تصور کنید که روی سرمایه انسانی‌ش، توسعه مالی‌ش و روابط بین‌المللی‌ش سرمایه‌گذاری زیادی کرده
شاخص‌ توسعه انسانی کشورها را برای سال ۲۰۱۸ نشون می‌ده عربستان به صورت متوسط در امید به زندگی، درآمد سرانه و تحصیلات وضعیت بهتری از ما داره. در سال ۲۰۱۰ هم همین بوده.همچنین از ابتدای دهه ۱۹۹۰ همواره سهم هزینه آموزش از GDP شون بالاتر از ایران بوده
سال ۲۰۱۵،در عربستان ۹۶ درصد و در ایران ۹۰ درصد مردها باسواد بودند. نرخ باسوادی زنان جوان ۹۹ درصد در مقابل ۹۷ درصد در ایرانه. سال ۲۰۰۷ نرخ مشارکت زنان در بازار کار برای دو کشور ۱۷.۷ بوده و ۲۰۱۸ عربستان ۲۲.۳ و ایران ۱۶.۶
این معناش اینه که احتمال رشد پایدار برای عربستان بالاست و این رشد پتانسیل این را داره که به جای سرمایه‌گذاری از محل بهره‌وری و حتا نوآوری تغذیه بشه. پس بهتره ما تصویرمون را اصلاح کنیم.
سوال خیلی جدی که الان در مورد مساله توسعه عربستان مطرح می‌شه این هست که ۱.وقتی تغییرات عمدتا از بالا به پایین اتفاق می‌افته،۲، سریع و نامتوازن هست ۳. نفوذ رسانه و سرعت گردش اطلاعات بالاست و ۴. در کف هرم اجتماعی دو رویکرد بازگشت به خویشتن خویش و شیف به سمت آزادی‌های مدرن طرفداران جدی دارند. آیا عربستان می‌تونه از این گردنه گذار به سلامت به توسعه پایدار برسه؟

منبع: کانال یادداشت‌های توسعه فاطمه نجفی